W większości przypadków o lęku separacyjnym mówi się, że dotyczy dzieci. Nie oznacza to jednak, że omija on dorosłych. Wręcz przeciwnie. Coraz częściej słyszy się, że lęk separacyjny dotyczy naszych rówieśników. Może przybierać różne formy, ale można sobie z nim radzić. W jaki sposób go rozpoznać i jak uniknąć jego nadmiernych efektów?
Co to jest lęk separacyjny?
Najczęściej pojawia się u dzieci między 2 a 5 rokiem życia i dotyczy strachu przed rozstaniem z kimś bliskim, nawet na krótki czas. W przypadku dzieci najczęściej chodzi oczywiście o separację z matką. Oczywiście u najmłodszych lęk ten jest całkowicie zrozumiały, ponieważ uczą się one dopiero wszystkich zachowań społecznych. Wraz z upływem czasu lęk separacyjny powinien ustępować, jednak zdarza się też, że strach przed utratą bliskich pozostaje. W przypadku dorosłych przenoszony jest chociażby na relacje partnerskie, co nie wróży im absolutnie nic dobrego.
Z czego wynika lęk separacyjny?
Niestety przyczyn może być wiele. Za najczęstszą uważa się nadmierną opiekę ze strony rodziców, wręcz nadopiekuńczość, która powoduje wiele zaburzeń emocjonalnych u dziecka. Może wynikać również z drugiej skrajności, a więc całkowitego braku zainteresowania ze strony rodziców, kiedy to dziecko zostaje pozostawione samo sobie. Wpływ na siłę lęku separacyjnego mogą mieć także wydarzenia z przeszłości związane z utratą kogoś bliskiego, w wyniku rozwodu czy też choroby.
Jak objawia się lęk separacyjny?
Wśród najczęstszych objawów lęku separacyjnego wyróżniamy przede wszystkim chorobliwy strach przed rozłąką z najbliższymi. Może on dotyczyć również lęku przed chorobami i śmiercią w najbliższej rodzinie, niechęcią spania w samotności czy też przebywania w pustym domu. To lęk przed utratą partnera i rozstaniem, powodujący ataki paniki, depresję i stany związane z podniesionym ciśnieniem. Lękowi separacyjnemu towarzyszą często objawy fizyczne, takie jak nudności, wymioty, ból głowy czy ból w klatce piersiowej.
Lęk separacyjny u osób dorosłych
Chociaż zazwyczaj o lęku separacyjnym mówi się w kontekście dzieci, to dotyczy on także dorosłych. Wiąże się najczęściej ze strachem przed rozpadem związku i samotnością, ale również jest związany z relacjami rodzinnymi, np. lękiem przed śmiercią rodziców. Oczywiście można przypadłość tę leczyć, najczęściej poprzez terapię u psychoterapeuty. Jeśli zaburzenia są silne, warto skonsultować się również z psychiatrą, który dobierze odpowiednie leki.